Mensen die werkzaam zijn in de zorgsector verkeren in zwaar weer, dat wordt zo nu en dan weer duidelijk als de nieuwsberichten weer volstaan met negatieve berichten uit deze branche. Zo wordt de ene keer gemeld dat de salarissen onder de maat zijn en de andere keer weer dat de omstandigheden waaronder gewerkt dient te worden embarmelijk zijn. Met boze blikken wordt er gekeken naar politiek Den Haag, waar de regels iedere keer verscherpt worden en de bezuinigen op onder andere de zorg steeds verder wordt doorgevoerd. Is de regering alleen de boosdoener of kan soms de schuld ook bij de werkenden zelf gezocht worden?
Tilliften niet voor niets
Zo kan soms ook eens gewezen worden naar de zorgverleners zelf, die zich zo nu en dan niet aan de voorgeschreven regels houden. Als voorbeeld kan het weinige gebruik van aanwezige tilliften in de ziekenhuizen gezien worden. Deze kunnen veel fysieke belasting wegnemen bij de medewerkers, maar wat blijkt is dat deze vaak gewoonweg niet gebruikt worden. Puur om tijd te winnen kiest men er dan voor om de patiënt zelf in of uit bed te tillen. Dit komt neer op tijdwinst, maar op den duur komen de medewerkers zichzelf hoe dan ook tegen met beginnende klachten die uiteindelijk uitmonden in langdurig ziekteverzuim.
Wie verantwoordelijk?
Een onderzoek heeft onlangs uitgewezen dat rond de 85% (!) van de mensen die in de zorg werken te maken heeft met lichamelijke klachten. En 25% hiervan kan de taken helemaal niet meer uitvoeren. Dit is een enorm aantal en natuurlijk veel te veel. De oplossing kan volgens Stichting IZZ gezocht worden in een betere samenwerking tussen de zorginstellingen en hun personeel. Op de werkvloer kan veel beter gecommuniceerd worden en samen zwaardere klussen aangepakt worden. En dus ook meer gebruik gemaakt worden van de aanwezige hulpmiddelen die er per slot van rekening niet voor niets zijn. Alleen dit zal de bestaande werkdruk al flink kunnen laten krimpen.
Politieke verwachtingen
Het voorgaande neemt natuurlijk niet weg dat de omstandigheden in de zorg beter kunnen. Het werk zelf is zwaar te noemen en de mensen die zich dagelijks met hart en ziel inzetten voor het welzijn van de medemens zouden veel betere regelingen moeten kunnen krijgen. En wat te bedenken van de salarissen die zeker wel wat omhoog mogen, het overgrote deel van de bevolking zal het hier stellig mee eens zijn. Iedereen wil tenslotte goed verzorgd worden als de tijd daar rijp voor is.
(128)
